Saben wong urip
saklumrahé
mesti nduwèni
kepinginan
utawa cita-cita. Mbuh sing
diarani cita-cita pingin dadi
pejabat, tentara, pulisi, pilot,
mentri, mantri, bupati lan liya-
liyané, utawa singmung pingin
mangan thiwul, gathot,
gethuk, lemper, klemet,
utawa wajik. Ono menèh sing
pingin dadi wong sugih, pinter,
suksès ing penggawéan,
nduwé bojo ayu nganti nduwé
bojo limo.
Jer mengkono para sesepuh
wis paring pitutur yèn
sakabèhing pepinginan utawa
cita-cita kudu disranani ikhtiar
lan donga. Ora mung cukup
semono, nanging sing kepokok
ugo butuh modal. Intiné jer
basuki mowo béa, kaya
semboyané pemerintah
Provinsi Jawa Wétan. Modal
kang dimaksud ing kéné ora
mesti kudu wujud dhuwit,
nanging bisa kepinteran,
keprigelan, tali paseduluran,
kabar utawa informasi lan
akèh conto liyané.
Samengko wong kang nduweni
uba rampé modal kang
tansaya pepak mesti waé
dheweké tansaya nduwé
peluang kanggo nggayuh
kepinginané utowo cita-citané
mau kanthi luwih gampang lan
cepet. Ananging senajan
sawijing wong wis nglakoni
usaha utawa ikhtiar kanthi
laku kang bener, trep, lan pas
dikatheni kepinteran,
disranani modal kang nyukupi,
kabeh ikhtiar mau kudu
dikonduraké marang Gusti
Kang Maha Kuwasa.
Pituturé para sepuh, ojo
nganti nggégé mongso utawa
ndisiki kersané Pangéran. Jer
menungso wajibé mung usaha,
déné sing ngabulaké mesti
waé Gusti Alloh. Mulo seko
kuwi, menungso ora keno
rumongso umuk yèn sakabehé
mesti bakal klakon dadi
kasunyatan kaya opo kang
dakarepaké.
Bisoa rumongso ojo rumongso
biso. Bisoa ngrasaké yèn
menungso mono sejatiné
mung titah sewantah jalma
lumrah kang tansah kudu
gumantung mring Gustiné.
Lamun kanthi sifat kang
tansah sumèlèh lan sumarah
iku wong bakal bisa nglakoni
uripé kanthi sakmadya lan ora
kemudu kudu tansah kelakon
penggayuhé.
Sipat rumongso biso mung
ndadèkaké wong kang gedhé
ndasé, umuk lan kedawan
pengangené malah asringé
dadi nglalèkaké Kang Hakaryo
Jagad, prasasat banjur nékad
ngalalaké sakabehing cara
amrih kepinginané bisa
kelakon. Mulo ojo kagèt yen
njur ono tumindak korupsi,
kolusi, lan nepotismé ing
jaman kang tansaya édan iki.
Ono conto sawijining konco
kang pingin nerusaké
pendidikané ing jenjang kang
luwih dhuwur. Mesti waé cita-
citané kuwi luhur lan mulyo.
Ning mesti waé kudu disranani
kanthi sinau kang temenan
amrih biso lulus ujian saringan
utowo seleksi. Ora biso bab
iku dilakoni kanthi sembrono
kanthi modal roso rumongso
biso. Yèn mung roso rumongso
biso dadiné sakumpomo biso
kasembadan lulus ujian
selèksi, wong mau bakalé
thukul roso umuk, ananging
kosok baliné yen jebul gagal
biso waé dhèwèké dadi
mutung lan kelaran atiné.
Mulo nggayuh sakabehing
pepinginan utowo cita-cita apa
waé kudu dilandesi ikhtiar
kang temen lan panyuwunan
donga marang Kang Maha
Kuwoso. Wajibé menungso
mung nuntasaké usaha lan
donga, sakbanjuré Gusti kang
ngijabahi. Landesana urip
kanthi sipat waspada lan sak
madya. Ojo rumongso biso,
nanging bisoa rumongso!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar